Geloof

“Geloof” ("faith") is de substantie van dingen gehoopt voor, het bewijs van dingen niet gezien. En "hoop" is geen vurige wens (die wellicht niet in vervulling gaat), maar een serieuze verwachting dat het zo zal zijn: volledig overtuigd zijnde. Ja, ongetwijfeld. En door geloof begrijpen wij.

“Geloof” is dus geen uitdrukking van een ongefundeerde of twijfelachtige veronderstelling.

In het Nederlands spraakgebruik wordt geloof echter vaak wel ten onrechte in deze laatste zin gebruikt, zoals het “geloof” dat het morgen mooi weer wordt.

Deze onterechte manier van gebruik is vaak het product van een cirkel redenering:

Dat is, als een persoon het fundament van het geloof (de overtuiging) van een andere persoon niet vind passen binnen zijn eigen overtuiging, en hij daarom concludeert dat de overtuiging van die andere persoon ongefundeerd is, waarbij zijn eigen overtuiging: a) geldt als maatstaf, en b) gebruikt wordt ter bevestiging van zijn eigen overtuiging.

Bijvoorbeeld de atheïst die van mening is dat het bestaan van een ding op zichzelf geen bewijs is van het bestaan van de schepper van dat ding, terwijl dat bestaan op zichzelf substantieel is - en dus niet niets, maar iets substantieels dat als bewijs kan dienen.

Voorts helpt niet dat veel mensen die zichzelf “gelovig” noemen feitelijk ongelovig zijn, omdat ze niet volledig overtuigd zijn in datgene wat ze stellen te geloven, omdat ze daarop een voorbehoud maken (slag om de arm houden)..

Niettemin staat geschreven dat wie dan ook niet gevonden was geschreven in het boek van leven werd geworpen in het meer van vuur.

Daarom moeten je zonden vergeven zijn. En dat vereist een volledig overtuigd zijn in datgene dat God voorschrijft in zijn woord. En als je daar niet zeker van bent, dan kan je zeker weten dat je één bent van de “wie dan ook”.

​Lees daarom Romeinen 1 tot en met 4.